ความสำเร็จของการบริหารงาน HONDA MOTOR-ตอนที่ 3.5 พิมพ์เขียวสำหรับทศวรรษ 1980 (เทตซึโอะ ซากิยะ เขียน – ธนิต ธรรมสุคติ แปล จากต้นฉบับ Updated paperback Edition 1987)


The Man, The Management, The Machines.

เทตซึโอะ ซากิยะ เขียน

ธนิต ธรรมสุคติ แปล จากต้นฉบับ Updated paperback Edition 1987

สงวนลิขสิทธิ์

โซอิจิโร ฮอนด้า

ปูชนียบุคคลที่โลกยานยนต์ต้องจารึก

อัจฉริยบุคคลผู้ก่อตั้ง…และวางรากฐานความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ให้กับ “บริษัท ฮอนด้า มอเตอร์ จำกัด” เป็นชาวญี่ปุ่นคนแรกที่ได้รับเกียรติยศอันสูงส่ง ให้เป็นสมาชิกทำเนียบ “ปูชนียบุคคลยานยนต์โลก” (AUTOMOTIVE HALL OF FAME) อย่างเป็นทางการในวันที่ 10 ตุลาคม 2532

ปัจจุบันนี้ ในญี่ปุ่นนั้นการจัดจำหน่ายรถจักรยานยนต์ทำผ่านทางผู้จัดจำหน่ายและตัวแทน ผู้จัดจำหน่ายได้รับสิทธิผูกขาดการขายในเขตที่มอบหมาย และจะขายต่อให้กับผู้ขายรายย่อยโดยตรง ระบบแบบสองชั้นนี้มีขึ้นเพราะรถจักรยานยนต์จำนวนเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่ขายกันอยู่ในญี่ปุ่น และผู้ขายทุกรายก็มีลูกค้าอยู่ในอาณาเขตเล็ก ๆ และมีจำนวนน้อยมาก จึงจำเป็นที่ผู้จัดจำหน่ายจะต้องควบคุมและประสานงานระหว่างผู้ขายรายเล็ก ๆ เหล่านี้ ผู้จัดจำหน่ายไม่เพียงแต่ขายจักรยานยนต์ให้แก้ผู้ขายของตนแต่ยังเก็บรถจักรยานยนต์ไว้ในสต็อคในผู้ขายเหล่านี้ด้วย ทั้งยังต้องทำกิจกรรมอื่น ๆ ด้วย เช่น สอนวิธีขับขี่รถจักรยานยนต์อย่างปลอดภัยให้กับลูกค้าและช่วยลูกค้าให้ได้ใบขับขี่รถจักรยานยนต์ด้วย ดังนั้นผู้จัดจำหน่ายจึงมีอิทธิพลมากในการตลาดของรถจักรยานยนต์ และยังให้ข้อมูลต่าง ๆ แก่ผู้ผลิตว่าลูกค้าต้องการอะไรและรถรุ่นใหม่ควรมีอะไรบ้าง ในแง่นี้วิธีการขายรถจักรยานยนต์ในญี่ปุ่นจึงแตกต่างอย่างทีเดียวจากการขายในสหรัฐ ผู้ผลิตในสหรัฐขายสินค้าของตนให้แก่ผู้ขายโดยตรง ไม่ต้องผ่านผู้จัดจำหน่ายเพราะปริมาณการขายมากกว่า ทั้งผู้ขายก็มีเงินทุนพอและสามารถดำเนินธุรกิจอย่างอิสระได้

ในเดือนมีนาคม 1950 ฮอนด้า มอเตอร์ตั้งสำนักงานขายขึ้นในกรุงโตเกียวเพื่อทำหน้าที่เป็นผู้ควบคุมผู้จัดจำหน่ายในเขตโตเกียว ฤดูใบไม้ร่วงปีนั้นบริษัทซื้อโรงงานผลิตจักรเย็บผ้าแห่งหนึ่งในโตเกียวแล้วปรับปรุงให้เป็นโรงงานรถจักรยานยนต์ ที่โรงงานแห่งนี้เองที่การผลิตเต็มอัตราของรถรุ่นดรีม ไทพ์ ดี ดำเนินไป ปัญหาใหญ่ก็คือความนิยมรถรุ่นนี้ลดลงเกินกว่าที่คาดคิดไว้ อย่างไรก็ตาม ก็มีการสอบถามที่ให้กำลังใจจากต่างประเทศเกี่ยวกับเครื่องยนต์ขนาด 50 ซีซี. ในเดือนธันวาคม ปี 1950 ฮอนด้ากับฟูจิซาวะเชื้อเชิญชาวต่างประเทศผู้หนึ่งไปเมืองฮามะมัตซึเพื่อเยี่ยมชมโรงงาน ในตอนค่ำก็จัดงานเลี้ยงรับรองให้ ปรากฏว่าแขกผู้นั้นเกิดไม่สบายเพราะดื่มเหล้าสาเกมากเกินไป และขณะที่อาเจียนอยู่ในห้องน้ำก็ทำฟันปลอมหล่น ในสมัยนั้น มีบ้านน้อยหลังมาก ในเมืองเช่นเมืองฮามะมัตซึที่จะมีห้องน้ำที่ใช้อุปกรณ์ห้องน้ำทันสมัย เป็นอันว่าฟันปลอมนั้นหล่นลงบนกองของโสโครก พอฮอนด้ารู้เรื่องเข้าเขาก็รีบจะเอาฟันปลอมนั้นคืนให้ เขาถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้วค่อย ๆ ปีนลงไปในถังส้วม หลังจากควานอยู่พักหนึ่งนิ้วมือก็ต้องของแข็งชิ้นหนึ่ง เขาเอาฟันปลอมนั้นใส่ในถังอาบน้ำแล้วล้างมันอย่างหมดจด รวมทั้งชำระล้างร่างกายเขาด้วย ฮอนด้าจัดให้มีการฉลองขึ้นในเช้าวันนั้นเอง โดยมีทั้งเกอิชาและเหล้าสาเกพรักพร้อม เขาชอบทำตัวเป็นตัวตลกอยู่เรื่อย คราวนี้เขาเอาฟันปลอมใส่ปากแล้วเต้นรำไปรอบ ๆ ห้องในขณะที่แขกชาวต่างประเทศและเกอิชาพากันหัวเราะครื้นเครง

เมื่อฟูจิซาวะได้ยินเรื่องนี้ในเวลาต่อมาเขาตัวสั่นสะท้านไปหมด “ถ้าผมอยู่ในสถานการณ์อย่างนั้นยังไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะทำอย่างไร ? ประการแรกนะครับ เงินจะแก้ปัญหาทั้งหมดได้โดยที่เขาไม่ต้องลำบากลำบนขนาดนี้ แต่ฮอนด้าเป็นคนที่ไม่ใช้เงินจูงใจคนอื่น ยิ่งกว่านั้นเขายังเต้นรำไปรอบ ๆ โดยคาบฟันปลอมไว้เพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น ยังไม่หมดนะครับเขาพิสูจน์ให้เห็นด้วยว่าฟันปลอมนั้นปลอดภัยจากเชื้อโรคด้วย ผมทำอย่างเขาไม่ได้ เขาชนะผมในเรื่องนี้”

เกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ ฮอนด้ากล่าวว่า “นั่นเป็นความเชื่อของผมว่าคนที่อยู่ตำแหน่งสูงสุดของหน่วยงานต้องทำสิ่งที่คนอื่นเกลียดที่จะทำที่สุด ไม่ต้องทำอย่างนั้นตลอดเวลา แต่ต้องทำมันสักครั้ง นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะให้ลูกน้องทำตาม คนที่อยู่ในตำแหน่งสูงสุดมีความรับผิดชอบจะต้องเตรียมทำสิ่งต่าง ๆ ที่คนอื่นรังเกียจเสมอ”

เมื่อรถรุ่นดรีมเข้าสู่ตลาดญี่ปุ่นนั้นมีถนนไม่กี่สายในชนบทที่ลาดยาง ใครคนหนึ่งกล่าวไว้ว่า “ญี่ปุ่นไม่มีถนนแม้ว่าจะมีแผนสร้างหลายสาย” ในฤดูหนาว ถนนที่หิมะปกคลุมจะกลายเป็นถนนโคลนไปเพราะว่ารถรุ่นดรีมไทพ์ดี นั้นช่องว่างระหว่างล้อกับบังโคลนแคบมาก โคลนจึงมักอัดติดอยู่ที่นั่น นี่เป็นจุดอ่อนที่สำคัญที่สุด ผู้จัดจำหน่ายมักจะบอกฮอนด้า มอเตอร์ในฤดูใบไม้ร่วงด้วยคำพูดว่า “พบกันใหม่ในฤดูใบไม้ผลิครับ” ในปี 1951 หิมะตกหนักผิดปกติในฤดูใบไม้ผลิ อนาคตของรถรุ่นดรีมจึงมัวซัวเหมือนกับท้องฟ้าในเดือนเมษายนปีนั้น

รถรุ่นดรีมไทพ์ดีเป็นรถแข็งแรงบึกบึน รถที่ใช้ท่อทำเป็นโครงถือกันว่ารูปร่างสวย แต่มีปัญหาตรงที่รอยต่อหักง่าย รถรุ่นนี้เสริมความแกร่งตรงจุดที่มีปัญหา เนื่องจากความนิยมรถรุ่นนี้น้อย ฟูจิซาวะจึงขอให้ฮอนด้าพัฒนารถรุ่นใหม่ ในสมัยนั้นเครื่องยนต์วาล์วข้างสี่สูบใช้กันทั่วไปในรถจักรยานยนต์ ฟูจิซาวะพูดกับฮอนด้าว่า “รถยี่ห้ออื่นเสียงน่าฟังแต่เครื่องยนต์สองสูบของเราเสียงไม่น่าฟังเลย นั่นแหละที่รถเราขายไม่ออก” ฮอนด้าตอบเรียบ ๆ ว่า “รถพวกนั้นไม่มีอะไรดี” ความจริงนั้นเขามีแผนการอยู่แล้ว

ตอนที่ 3.4 อดีตที่น่าภาคภูมิใจ

The Man, The Management, The Machines.

เทตซึโอะ ซากิยะ เขียน

ธนิต ธรรมสุคติ แปล จากต้นฉบับ Updated paperback Edition 1987

สงวนลิขสิทธิ์

โซอิจิโร ฮอนด้า

ปูชนียบุคคลที่โลกยานยนต์ต้องจารึก

อัจฉริยบุคคลผู้ก่อตั้ง...และวางรากฐานความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ให้กับ "บริษัท ฮอนด้า มอเตอร์ จำกัด" เป็นชาวญี่ปุ่นคนแรกที่ได้รับเกียรติยศอันสูงส่ง ให้เป็นสมาชิกทำเนียบ "ปูชนียบุคคลยานยนต์โลก" (AUTOMOTIVE HALL OF FAME) อย่างเป็นทางการในวันที่ 10 ตุลาคม 2532

ปัจจุบันนี้ ในญี่ปุ่นนั้นการจัดจำหน่ายรถจักรยานยนต์ทำผ่านทางผู้จัดจำหน่ายและตัวแทน ผู้จัดจำหน่ายได้รับสิทธิผูกขาดการขายในเขตที่มอบหมาย และจะขายต่อให้กับผู้ขายรายย่อยโดยตรง ระบบแบบสองชั้นนี้มีขึ้นเพราะรถจักรยานยนต์จำนวนเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่ขายกันอยู่ในญี่ปุ่น และผู้ขายทุกรายก็มีลูกค้าอยู่ในอาณาเขตเล็ก ๆ และมีจำนวนน้อยมาก จึงจำเป็นที่ผู้จัดจำหน่ายจะต้องควบคุมและประสานงานระหว่างผู้ขายรายเล็ก ๆ เหล่านี้ ผู้จัดจำหน่ายไม่เพียงแต่ขายจักรยานยนต์ให้แก้ผู้ขายของตนแต่ยังเก็บรถจักรยานยนต์ไว้ในสต็อคในผู้ขายเหล่านี้ด้วย ทั้งยังต้องทำกิจกรรมอื่น ๆ ด้วย เช่น สอนวิธีขับขี่รถจักรยานยนต์อย่างปลอดภัยให้กับลูกค้าและช่วยลูกค้าให้ได้ใบขับขี่รถจักรยานยนต์ด้วย ดังนั้นผู้จัดจำหน่ายจึงมีอิทธิพลมากในการตลาดของรถจักรยานยนต์ และยังให้ข้อมูลต่าง ๆ แก่ผู้ผลิตว่าลูกค้าต้องการอะไรและรถรุ่นใหม่ควรมีอะไรบ้าง ในแง่นี้วิธีการขายรถจักรยานยนต์ในญี่ปุ่นจึงแตกต่างอย่างทีเดียวจากการขายในสหรัฐ ผู้ผลิตในสหรัฐขายสินค้าของตนให้แก่ผู้ขายโดยตรง ไม่ต้องผ่านผู้จัดจำหน่ายเพราะปริมาณการขายมากกว่า ทั้งผู้ขายก็มีเงินทุนพอและสามารถดำเนินธุรกิจอย่างอิสระได้

ในเดือนมีนาคม 1950 ฮอนด้า มอเตอร์ตั้งสำนักงานขายขึ้นในกรุงโตเกียวเพื่อทำหน้าที่เป็นผู้ควบคุมผู้จัดจำหน่ายในเขตโตเกียว ฤดูใบไม้ร่วงปีนั้นบริษัทซื้อโรงงานผลิตจักรเย็บผ้าแห่งหนึ่งในโตเกียวแล้วปรับปรุงให้เป็นโรงงานรถจักรยานยนต์ ที่โรงงานแห่งนี้เองที่การผลิตเต็มอัตราของรถรุ่นดรีม ไทพ์ ดี ดำเนินไป ปัญหาใหญ่ก็คือความนิยมรถรุ่นนี้ลดลงเกินกว่าที่คาดคิดไว้ อย่างไรก็ตาม ก็มีการสอบถามที่ให้กำลังใจจากต่างประเทศเกี่ยวกับเครื่องยนต์ขนาด 50 ซีซี. ในเดือนธันวาคม ปี 1950 ฮอนด้ากับฟูจิซาวะเชื้อเชิญชาวต่างประเทศผู้หนึ่งไปเมืองฮามะมัตซึเพื่อเยี่ยมชมโรงงาน ในตอนค่ำก็จัดงานเลี้ยงรับรองให้ ปรากฏว่าแขกผู้นั้นเกิดไม่สบายเพราะดื่มเหล้าสาเกมากเกินไป และขณะที่อาเจียนอยู่ในห้องน้ำก็ทำฟันปลอมหล่น ในสมัยนั้น มีบ้านน้อยหลังมาก ในเมืองเช่นเมืองฮามะมัตซึที่จะมีห้องน้ำที่ใช้อุปกรณ์ห้องน้ำทันสมัย เป็นอันว่าฟันปลอมนั้นหล่นลงบนกองของโสโครก พอฮอนด้ารู้เรื่องเข้าเขาก็รีบจะเอาฟันปลอมนั้นคืนให้ เขาถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้วค่อย ๆ ปีนลงไปในถังส้วม หลังจากควานอยู่พักหนึ่งนิ้วมือก็ต้องของแข็งชิ้นหนึ่ง เขาเอาฟันปลอมนั้นใส่ในถังอาบน้ำแล้วล้างมันอย่างหมดจด รวมทั้งชำระล้างร่างกายเขาด้วย ฮอนด้าจัดให้มีการฉลองขึ้นในเช้าวันนั้นเอง โดยมีทั้งเกอิชาและเหล้าสาเกพรักพร้อม เขาชอบทำตัวเป็นตัวตลกอยู่เรื่อย คราวนี้เขาเอาฟันปลอมใส่ปากแล้วเต้นรำไปรอบ ๆ ห้องในขณะที่แขกชาวต่างประเทศและเกอิชาพากันหัวเราะครื้นเครง

เมื่อฟูจิซาวะได้ยินเรื่องนี้ในเวลาต่อมาเขาตัวสั่นสะท้านไปหมด "ถ้าผมอยู่ในสถานการณ์อย่างนั้นยังไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะทำอย่างไร ? ประการแรกนะครับ เงินจะแก้ปัญหาทั้งหมดได้โดยที่เขาไม่ต้องลำบากลำบนขนาดนี้ แต่ฮอนด้าเป็นคนที่ไม่ใช้เงินจูงใจคนอื่น ยิ่งกว่านั้นเขายังเต้นรำไปรอบ ๆ โดยคาบฟันปลอมไว้เพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น ยังไม่หมดนะครับเขาพิสูจน์ให้เห็นด้วยว่าฟันปลอมนั้นปลอดภัยจากเชื้อโรคด้วย ผมทำอย่างเขาไม่ได้ เขาชนะผมในเรื่องนี้"

เกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ ฮอนด้ากล่าวว่า "นั่นเป็นความเชื่อของผมว่าคนที่อยู่ตำแหน่งสูงสุดของหน่วยงานต้องทำสิ่งที่คนอื่นเกลียดที่จะทำที่สุด ไม่ต้องทำอย่างนั้นตลอดเวลา แต่ต้องทำมันสักครั้ง นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะให้ลูกน้องทำตาม คนที่อยู่ในตำแหน่งสูงสุดมีความรับผิดชอบจะต้องเตรียมทำสิ่งต่าง ๆ ที่คนอื่นรังเกียจเสมอ"

เมื่อรถรุ่นดรีมเข้าสู่ตลาดญี่ปุ่นนั้นมีถนนไม่กี่สายในชนบทที่ลาดยาง ใครคนหนึ่งกล่าวไว้ว่า "ญี่ปุ่นไม่มีถนนแม้ว่าจะมีแผนสร้างหลายสาย" ในฤดูหนาว ถนนที่หิมะปกคลุมจะกลายเป็นถนนโคลนไปเพราะว่ารถรุ่นดรีมไทพ์ดี นั้นช่องว่างระหว่างล้อกับบังโคลนแคบมาก โคลนจึงมักอัดติดอยู่ที่นั่น นี่เป็นจุดอ่อนที่สำคัญที่สุด ผู้จัดจำหน่ายมักจะบอกฮอนด้า มอเตอร์ในฤดูใบไม้ร่วงด้วยคำพูดว่า "พบกันใหม่ในฤดูใบไม้ผลิครับ" ในปี 1951 หิมะตกหนักผิดปกติในฤดูใบไม้ผลิ อนาคตของรถรุ่นดรีมจึงมัวซัวเหมือนกับท้องฟ้าในเดือนเมษายนปีนั้น

รถรุ่นดรีมไทพ์ดีเป็นรถแข็งแรงบึกบึน รถที่ใช้ท่อทำเป็นโครงถือกันว่ารูปร่างสวย แต่มีปัญหาตรงที่รอยต่อหักง่าย รถรุ่นนี้เสริมความแกร่งตรงจุดที่มีปัญหา เนื่องจากความนิยมรถรุ่นนี้น้อย ฟูจิซาวะจึงขอให้ฮอนด้าพัฒนารถรุ่นใหม่ ในสมัยนั้นเครื่องยนต์วาล์วข้างสี่สูบใช้กันทั่วไปในรถจักรยานยนต์ ฟูจิซาวะพูดกับฮอนด้าว่า "รถยี่ห้ออื่นเสียงน่าฟังแต่เครื่องยนต์สองสูบของเราเสียงไม่น่าฟังเลย นั่นแหละที่รถเราขายไม่ออก" ฮอนด้าตอบเรียบ ๆ ว่า "รถพวกนั้นไม่มีอะไรดี" ความจริงนั้นเขามีแผนการอยู่แล้ว

ตอนที่ 3.4 อดีตที่น่าภาคภูมิใจ

etetewtgae

Top Rated

error: Content is protected !!